Verhuizen van Beetsterzwaag naar Groningen, een life event  

 

Een tijd lang heb ik niets geschreven. Meer dan een half jaar. En dat komt door een verhuizing, die al weer twee maanden geleden heeft plaatsgevonden. Pas nu keert de rust weer.

Hoewel ik al heel lang weet dat een verhuizing door velen als ‘major life event’ wordt gezien, heb ik dat bij mijn vorige verhuizingen niet zo ervaren. Het was iets dat je erbij deed, een gevolg van een keuze, die je gemaakt had. Zoals een keuze voor een andere baan of voor een geschikte school van één van de kinderen. Dus verhuizen was een ‘gevolg van’ en deed je gewoon. Maar nu niet, nu deed ik het niet gewoon. Waarom is dat, vraag ik me terugkijkend af.

 

Deze verhuizing was een keuze zonder dat daar een andere keuze aan vooraf ging. We – mijn echtgenoot en ik - wilden vertrekken uit Beetsterzwaag en ons vestigen in Groningen. Dit vanuit de gedachte dat wonen in Groningen beter zou passen bij de levensfase, waarin we ons bevinden: Een echtpaar, van wie de kinderen het huis uit zijn en dat over 10 jaar met pensioen kan, maar dat waarschijnlijk eerder wil. 

Tijdens de zoektocht naar een huis werd ons duidelijk dat we in de binnenstad wilden wonen en niet méér geld aan ‘wonen’ wilden uitgeven dan we in Beetsterzwaag deden. Dus werd het een kleinere woning. We gingen down-graden. Dat was zeker óók reden voor de grote impact die deze verhuizing heeft gehad. Er moest worden opgeruimd. Maanden voor de verhuisdatum zijn we begonnen met opruimen. Eerst heel voorzichtig, maar in de aanloop naar de verhuizing steeds drastischer. Alles gaat door je handen, herinneringen komen langs en elke keer opnieuw moet je besluiten of de fysieke vorm van je herinnering mee mag naar je nieuwe woning of niet.

In de loop van dat opruimproces drong ook tot me door dat we het ouderlijk huis – het nest - van onze kinderen aan het onttakelen waren. Niet alleen het huis ging weg, maar ook veel van de spullen uit hun jeugd. Zelf leken ze dat minder erg te vinden dan ik. Ook niet zo gek. Ze zijn vijf jaar geleden al uitgevlogen. Maar ik ervoer het als het afscheid van een levensfase.

 

En toen Groningen. We voelden ons er meteen thuis, maar we zijn nog niet gewend. Alles is én gaat anders.

We wonen aan een drukke straat en hebben een klein stadstuintje.

We lopen met de hond aangelijnd naar een park en niet meer in het bos. We nemen nu poepzakjes mee .

De auto staat niet meer op het eigen erf, we moeten er elke dag een plekje voor zoeken. Openbaar vervoer is een reële optie geworden.

Naar afspraken in de stad kun je nu op de fiets, waarvoor je dan wel weer een veilig slot hebt moeten kopen.

Boodschappen doe je niet meer één keer per week met de auto, maar je loopt elke dag even de stad in, naar de markt of AH.

Je kunt elke dag ergens anders uit eten gaan - wat een keuze - of je eten door een koerier laten bezorgen.

Er is nog veel meer te noemen. De tegenstelling met Beetsterzwaag had niet groter kunnen zijn.

Het is wennen, maar vooral boeiend. We hebben de basis gelegd voor de volgende fase van ons leven en daarop bouwen we weer door. En daar heb ik zin in!